Ik was een drukbezette fotograaf, had een rijk sociaal leven, woonachtig in Amsterdam en reisde de wereld over. Maar ook had ik een eetprobleem, wat niemand zag of wist. Er was geen zichtbaar onder- of overgewicht (sommige periodes was ik te licht, maar ben ook periodes te zwaar geweest, maar nooit in extreme) waardoor ik het altijd voor mezelf heb kunnen houden. Mijn dagen stonden strak van de regels en restricties over wat wel, niet en hoeveel te eten. Ik skipte hele voedingsgroepen, at mega gezond (en als ik niet ‘gezond’ at was mijn dag bij definitie verpest) en voelde me schuldig als ik volgens mijn standaarden teveel had gegeten. Ik downplayde mijn eetprobleem... it’s just food... ik eet gewoon gezond en zorg goed voor mezelf... hoe erg is het nou werkelijk?!
Op de foto hieronder zie je mij in mijn atelier in Amsterdam. Je ziet het niet aan de buitenkant, maar hier ging het niet goed met me. (foto gemaakt door mijn goede vriend Pierre Mohamed-Petit)
Leven met een eetprobleem voor meer dan 15 jaar - it’s been a long journey. Het waren 2 fulltime banen; de fotograaf én het eetprobleem. Ik plakte spiegels af, gooide foto’s weg, vermeed pashokjes en zwemmen op vakantie (je lichaam tonen) gaf me weken van tevoren bakken aan stress waardoor ik mijn dagen rondom eten nog strenger ging indelen. Mijn relatie met eten en mijn lichaam was toxic. Ik voelde zo’n intense haat dat ik er niet eens naar keek, het negeerde, het geen bestaansrecht had. Ik vond mezelf altijd te dik, te vet, te rond, te zacht en te veel.
De gedachten in mijn hoofd maakten overuren. Midden in de nacht kon ik wakker schrikken om vervolgens uren mijn dag te analyseren. Wat had ik allemaal gegeten de afgelopen 24 uur en waar ging het mis? Waarom eet ik altijd te veel? Waarom heb ik honger? Waarom kan ik mezelf niet gewoon aan mijn regels houden? Waarom ben ik zo? Wat ga ik de komende dagen eten om bovenstaande recht te kunnen zetten? Minder eten, gezonder eten en koolhydraten en vetten overslaan. Ik moet nog strenger voor mezelf zijn. Wie niet wil luisteren moet voelen.
Een perfectionist by heart. In mijn werk als fotograaf, mijn sociale leven maar ook in het masteren van mijn eetprobleem was ik getalenteerd. Ik ging altijd tot het gaatje en kon moeiteloos vele ballen in de lucht houden, loste altijd alles zelf op, aan hulp vragen deed ik niet. 15 jaar lang heb ik een intern gevecht geleefd met mezelf, tot het moment dat het niet meer ging en mijn lichaam begon te sputteren. Ik was zo moe dat ik niet meer functioneerde en mijn lichaam was het nu die tegen mij zei; wie niet wil luisteren moet voelen. Ik kap ermee.
Op de foto hieronder ben ik zo'n 3 jaar oud, de foto is gemaakt door mijn vader.
Ken je het gegeven dat alles gebeurt in 3? Mijn vader overleed in deze periode onverwachts en op de dag van zijn begrafenis maakte ik me vooral zorgen over mijn gewicht en hoe mijn lichaam eruit zag tijdens het geven van de speech. Ik besloot dat het genoeg is geweest en dat ik voor mezelf moet gaan zorgen, écht zorgen. Alles wat ik afgelopen jaren mezelf en mijn lichaam had aangedaan was geen liefde, was geen zorg maar was absolute mishandeling. Ik zocht hulp (wat overigens een hell of a job was, therapeuten snappen vaak niet de impact van een eetprobleem) en veegde mijn agenda voor onbepaalde tijd leeg.
Ik volgde trainingen over lichaamswerk, begon dagelijks te mediteren, schrijven, ademwerk, reiki en las alles los en vast over de stem in mijn hoofd en hoe deze te sturen. Ik ging alleen op vakantie (zonder mijn camera) waar niet veel meer was dan een helder blauwe zee, en bergen en maakte ruimte voor al mijn gevoelens, pijn en zorgen. Langzaam begon ik met sporten (vanuit de juiste mindset) en nam ik een coach in handen.
En met succes; ik heb mijn lichaam terug en kan weer genieten van eten én heb een gewicht dat bij me past. Elke dag wil ik van de daken schreeuwen hoe ongelofelijk goed ik me voel. Hoe rijk mijn leven is geworden. Hoeveel ruimte er is ontstaan als je niet non-stop bezig bent met het haten van je lichaam, afvallen en diëten. Hoeveel tijd ik over heb om te investeren in mijn eigen dromen.
Deze foto is recent gemaakt in Kaapstad, op Glenn beach, tijdens zonsondergang.
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik in Zuid-Afrika, waar ik samenwoon met mijn vriend, en kijk ik vanuit mijn woonkamer uit op de Tafelberg. Voor mij een dagelijkse reminder om groots te leven. Ik kook de sterren van de hemel en leef voor het organiseren van etentjes, het samenbrengen van vrienden, hiken in de bergen en open-water zwemmen.
Mijn persoonlijke ervaring met een eetprobleem en alles wat ik hierover heb geleerd, maar ook mijn ervaring als fotograaf en de 1000+ vrouwen die ik voor de camera heb gehad, hebben me laten inzien hoe genadeloos hard en kritisch we naar onszelf kijken. Het is mijn missie geworden om deze BS en waanzin van de dieetcultuur te laten stoppen.
Wist je dat...
👣 Ik altijd op blote (hele gore) voeten loop.
💊 Het liefst alles bestrijd want onnatuurlijk is; zwaar bewerkt eten, borstimplantaten, botox, de pil...(heb je ff).
🏊♀️ Train voor een open water zwemtocht naar Robbeneiland in Kaapstad. Deze race van ongeveer 9 km vindt plaats in ijskoud water (12 graden Celsius), met een begeleidingsboot naast je om haaien te spotten...(no joke).
💤 Ik vaak om 21.00uur al lig te slapen en minimaal 9 uur slaap nodig heb.
🌵 In mijn eentje weken door Iran ben gereisd (nee, dat was niet gevaarlijk).
📸 Een nacht in een stinkende cel heb gezeten toen ik studeerde aan de kunstacademie in 2012 (iets met een uit de hand gelopen fotografieproject).
🇿🇦 6 jaar geleden smoorverliefd ben geworden op een Zulu man en we samenwonen in Kaapstad (met uitzicht op de Tafelberg).